Op naar m'n tweede hele marathon

Nog een maand te gaan en dan is het weer zover.

Wat een helse voorbereiding is dit tot hiertoe al geweest.

Sinds begin dit jaar kwam Friska Running in een stroomversnelling. Ik kreeg het drukker en drukker en ineens werd het inplannen van eigen marathontraining een nog grotere uitdaging dan het al was. Inclusief alle sportlesjes die ik gaf, trainde ik deze allemaal doodleuk mee. Met momenten ging dat over 10 uurtjes workouten en 6 uren looptraining per week. M'n lijfje kreeg heel wat te verduren.  Een ganse week stijf zijn, was geen uitzondering. 

Ik wist dat ik dat tempo niet kon aanhouden in combinatie met de marathontraining die er nog aan zat te komen. Stilaan begon ik m'n Friska sporters in te lichten dat de coach tot 20 oktober zelf wat minder actief ging deelnemen aan de sessies. Al is net dat precies iets wat me niet altijd even goed lukt. Enthousiast en ne spring in't veld zoals ik ben en hoe verliefd ik ben op sporten, werd dat nog een iets grotere uitdaging.

Afgelopen maanden bomvol uitdagingen dus....

En bovenop ging miss Friska nog eens even mee springen met Kafekoek in het project Liefde voor Leon. Natuurlijk hoorde daar een mega geweldig fantastisch sportief evenementje bij: de sponsorloop met bijhorend Friska'fee'tje. 

Om dan ook maar eens even te bedenken dat ik hier nog steeds drie kinders en een man heb rond lopen die toch ook nog een beetje aandacht verdiende en ah ja... bijna vergeten.... een huishouden managen. Oeps!

Tja, het één ging al beter dan het ander :).

Maar gewoon goed is toch ook goed genoeg?!

Soit, ik baande me er dan maar een weg in op z'n Griets.

Na een (voor mij toch) snelle Dwars door Geel, bleek ik m'n billeke toch wat geforceerd te hebben. Wat leidde tot veel goede zorgen van Fleur Mermans van Praktijk Facette. 

Met hier en daar toch maar eens een rustweek of enkele looptrainingen skippen wegens te druk, wat last of wat moe.... voerde ik toch steeds in m'n kopke die mentale strijd.

Eind augustus zat ik in een goed ritme, eindelijk 'liepen' die trainingen ook wel eens lekker. Ik kreeg vertrouwen. Ik kon langer lopen zonder pijn. Al die uren workout hebben dan toch hun effect?!

Begin schooljaar met info avonden, schoolswitch van onze jongste telg, Friska lessen knallen na de werkuren, weer ritme vinden en ah ja, natuurlijk die trainingen begonnen langer te worden. Kilometers moeten gemaakt worden. Verstand op nul en tot in de late uurtjes trainen. Lastige nachten en balanceren op een dunne koord. 

Half september.... die nek, die rug, die bil, .... tja een veertigjarige met een immuundefficiëntie die denkt dat ze zich nog maar eens aan een hele marathon moet wagen...

Maar alweer is Fleur to the rescue. Een woensdagnamiddagje op de pijnbank. Avondje sportverbod tijdens de Friskales en de boodschap dat ik de dag nadien rustig mag lopen. Leve Fleur! Steeds ben ik mogen blijven lopen!

Hier zit ik dan, te bloggen na dat rustige loopje. Toch 11,5 km op dood gemakje kunnen lopen, zonder (al te veel) pijn, wel zware, vermoeide benen. Maar goed, die kilometers heb ik dan toch. 

Op naar het weekend: m'n eerste 30'er alweer. Afwachten wat het geeft en verder van training tot training. Als ik m'n twee dertigers nog doorkom, dan zie ik het goedkomen. 

Terwijl Fleur gisteren vol vertrouwen zei: "Griet, je loopt em!".

Voila daar gaan we vanuit: "Ik loop em!".

Het is en blijft een strijd en ook al weet ik het vooraf, ook al zegt iedereen mij het.... net dàt maakt dat ik denk: "en ik ga het doen, ik ga dat gewoon doen! Hoe? Dat zie ik nog wel".

Als je denkt dat je sterft, kun je nog net iets meer, toch?!

Voila, op naar Antwerpen 20 oktober, ik loop em, Fleur heeft het gezegd!