Marathon Antwerpen

20 oktober 2024 Marathon Antwerpen

Marathon nummer 2 “in the pocket”.

Aan de start was ik geraakt.

Doel 1 geslaagd: blessurevrij door de marathon-training komen, een hele opgave voor me.

Goed, dan moest ik ook maar richting die eindmeet, zeker?!

Ik wist heel goed wat er kwam en na die laatste 30’er zat m’n hoofd niet goed. Ik was bang, echt bang.

Onder de indruk, startte ik aan tempo dat ik voor ogen had, maar met hartslag, paar slagen te hoog naar mijn ‘plan’. Ik kon niet ontspannen. Al voelde mijn lijfje op dat moment wel ok.

Geef me 8 km want dat is normaal mijne ‘tot-rust-kom’ afstand, dacht ik.

Maar ook dat hielp niet.

Tja, dan moest ik me er maar gewoon bij neerleggen dat het zo was. Een risico maar je kan alleen maar spijt krijgen van de dingen die je niet deed, toch?!

We zien dan wel verder….

Op 16 km begon mijn rechterkant al lastig te doen. Helaas, ’ t was geen ten miles die op de planning stond, maar ik had toch nog wel een heel ritteke te doen.

Soit, enige weg was vooruit dus niet nadenken maar gaan.

Stilaan begon die pijn te zakken naar zowat m’n hele been, m’n andere been, m’n beide voeten, m’n armen, m’n schouders,… dat Griet (m’n ‘grote zus’) op 22km zei: “Suske, ik zie dat je pijn hebt, echt pijn. Ik heb nooit geweten wat je juist bedoelde met die pijnen, maar ik zie het en zou het zo van je willen overnemen”.

Dat moment was juist op een “kut”stuk….een lang recht stuk, wind op kop, leek geen einde aan te komen.

Nog 20km te gaan, dus niet zeuren en voet per voet verder.

Ik kon, ondanks dat, toch tempo behouden tot 32 km.

Toen viel ik stil. Ik had het gevoel niet vooruit te geraken. Vluchtheuvels leken Rocky mountains, elke stap deed pijn.

O jee, kasseien, tramsporen, weghobbels, borduren,… alles was teveel.

Gedurende 4km “gehobbeld”.

M’n lijf brulde en smeekte om te wandelen.

Twee passen stappend zetten, om dan toch tegen mezelf letterlijk te roepen: “neeeee, dat wil je niet, loop!”. “You will want to quit…., don’t”.

Dat dus.

Voor wandelen, was ik hier niet en als ik zou wandelen, had ik hem niet ‘gelopen’.

Ik had niet een jaar geleefd, getraind, opofferingen gedaan, … om dan hier een wandelingetje te gaan doen, omdat ik toevallig niet meer kon. Dat rijmde ook niet in mijn hoofd, dus…just run!

Ik kon er beter ineens maar BEETJE ‘vaart’ achter zetten anders duurde de veldslag NOG langer.

En zoals Dries zei: “we gaan hier niet die vlag van 5u tegen komen hé?!” Kwestie van uw vrouw onder druk te zetten. Als ze effe wilde gaan plassen, dit ook nog eens onder haar neus duwen: “hela doe wat voort, want die vlag van 5u, niet hé!”.

Liefde is….zeker?!

Op 36 km terug op m’n Griet’s tempo’ke, liedje The Hum in mijn oren, volume open!!! en op repeat till the end.

Roepen, tieren, vloeken, brullen….tegen mezelf.

IK WOU, IK ZOU EN IK GA HET DOEN, NU.

Wat was me dat?!

Bijten, bijten, bijten! Nog “een miramarreke” en ik ging er zijn.

Waar bleef dat MAS?

Letterlijk tanden op elkaar, m’n buddy’s Dries en Griet (verwarrend 😊) wijzend naar elke vluchtheuvel, ze waren bang dat ik ze niet meer zag. Ik zag ze heus wel, maar geraakte ze niet meer zo goed op, het leken heldere mountains. Kreunend van de pijn, waarmee ze nog is goed moesten lachen achteraf, heerlijke buddy’s dus 😊. Zo lachen met pijn en smart van een ander.

Die 40km kwam in de buurt.

Op een groot scherm de laatste km verscheen een grote foto van de Grietjes van ons Liefde voor Leon project met aanmoedigende woorden van ons Griet. Deze volstond om te gaan finishen.

Met ons drie, hand in hand, alle emoties los, wat een puur moment, heel heftig, snikken, huilen, ontlading, totaal op, leeg, kontent, kapot, ….voldaan.

Hoe uitzichtloos het leek, toch erdoor.

IK WOU, IK ZOU EN IK DEED HET.

Marathon 2 is in de pocket!

Ik heb ‘em! Ze pakken ‘em nooit meer af!

Marathon Antwerpen, die is van mij.

Kuttijd, maar who cares?! Waarom loop ik een marathon? Voor niemand, nobody cares. Voor mezelf, puur en alleen dat.

Ik loop marathonssss, nu ondertussen (ahja, 2 is meer dan 1 😊) omdat het mijn leven heeft veranderd. Ik mocht het in Antwerpen weer ontdekken, wat een oerkracht als iets onmogelijk lijkt.

Als je denkt dat je doodgaat…..

kon je toch net iets meer hé, coach?!

Speciale dank aan:

@ first, off course, Dries, m’n ventje, mijne man, mijne beste vriend, mijne alles… zo dankjewel, again and again: alle tijd die ik mag en kan stoppen in lopen, uren trainen, uren Friska, uren workouten,… tijd die verloren gaat in het huishouden en die jij op jou neemt om mij dit te gunnen. Om dan bovenop ook zelf nog eens de tijd in alle trainingen te steken om zelf vlot een klein 5 uur (jawel 😊, ale goed pak 4u50min) mee te “hobbelen”. Zo mooi van jou en ben ik, ontzettend dankbaar voor! Ik zeg dat te weinig, maar daarom het staat hier zwart op wit: MERCIE! Zonder jou deed ik dit niet, punt. Dus, wil je nog even blijven?! Love you, zoet!

@ my big sis, m’n Grietie, wat een proces is dit geweest! We leefden hier samen naartoe. Wat een weg legden we beiden af. Lastig parcours, mentaal, emotioneel, letterlijk met vallen en opstaan. We groeiden hier dichter naar elkaar toe als vriendinnen, echte vriendinnen. Wat ben ik hier heel blij mee, Grietie. Ik heb ongelofelijk veel respect voor jou, om wie je bent en wat je doet. Blijf jouw mooie zelf, want dat is het waard. Dankjewel voor al je steun en geloof in mij. Echte vriendschap, zoveel waard. Bedankt hiervoor. Ons proces ernaartoe en de dag zelf. Je bleef bij me, je zag wat er gebeurde, erkende en pushte me vooruit. Onze finish was zo mooi, als ik de beelden hiervan zie, moet ik terug een traan wegpinken. Alle emoties waren er. Zo mooi en intens om dit samen te delen. Memories forever!

@ “m’n schaapjes” thuis.

“Waar is mama?” Lopen!

Vaak uren weg, maar al gans hun leven, vele uren bij hen thuis. Me schuldig voelen is niet nodig. Ik ben een betere mama voor hen als ik ook goed voor mezelf zorg.

Dikke mercie Thies, Mie en Fik om mij dit te laten doen. Ik word er blij van en ik wil jullie heel graag een mooie boodschap meegeven: “dat gaat niet, bestaat niet!”.

@ m'n Friska Kaat, die speciaal voor mij, helemaal alleen was afgezakt naar Antwerpen, om daar in de kou te komen supporteren en stukjes mee te lopen om te horen of alles wel goed ging. Zo fijn Kaat, je weet niet wat het voor me betekent! Dikke Mercie.

@ de oma’s, vokke/opa: om altijd in te springen met om het even wat zodat wij onze loopdoeleinden kunnen voltooien.  

@ Fleur Mermans van Facette: zoooo hard mercie, Fleur, voor alles! Jouw behandelingen voor mijn lijf, ge hebt er werk mee gehad, een ware uitdaging voor jou als osteopaat. Maar hoe goed doe je dat?! Zonder jou, geraakte ik niet tot aan die start. Jij deed me lopen. Mercie voor alle gesprekjes, moed, zakdoekjes om tranen te vegen, luisterend oor, je geloof in mij, je berichtje op de avond voor de marathon…. Je hebt meer voor mij gedaan dan je denkt! Top osteopaat! Je bleef in mij geloven en bent blijven zeggen: “Je loopt ‘em!” Voila, Fleur had het gezegd. Ik zocht een goede osteopaat, dus ik zocht naar een sportief profiel, iemand die begrijpt waarmee je bezig bent en waar je wil geraken. Awel ja! Ik heb ze gevonden! Dikke, dikke mercie!

@ al m’n vrienden, familie, Friska’s, loopmaatjes, volgers, …. Bedankt voor al jullie steun, support, luisterend oor, en alle rest dat jullie voor me deden.

Het is en blijft altijd met lopen! Sorry not sorry!

Onderweg hoorden we: “dit nooit meer…”

Is da nu echt?!

Wat denk je zelf?!

Wait and see…..