Dan niet...

En dan ineens word je ziek tijdens het laatste trainingsblok van je voorjaarsdoel.

Een griepke is niet zo erg denk je dan, een week niet lopen en je bent het weer door. Maar zo ging het niet.

Als je een immuundefficiëntie hebt, “ loopt” het net iets anders. Spartelen was het, 3 weken had ik nodig om erdoor te geraken zonder die zwaardere antibiotica en extra cortisone. Want dat was m’n doel, ik ging wel naar de dokter waar ik onmiddellijk meedeelde: ik wil alleen dat je m’n longen afluistert om effe te checken dat het geen longontsteking is en voor de rest kan ik het zelf. Ik zou me erdoor vechten, zoals elke normale mens met ‘een valling’ en net zoals ik me door die hele marathon wroette.

Gedurende 10 dagen liep ik niet (wat ’n opgave!!) en toen hernam ik toch maar het schema, het ergste van de infectie zou wel door zijn.

 Voor ik ziek werd, zat ik goed in schema. Ik liep een goed halve marathon tempo en het vlotte super. Ik kreeg wat meer vertrouwen in mezelf en misschien ging het wel eens heel goed gaan in Visé.

Maar ach…. Daar sta je dan na die 10 dagen niet lopen, die luchtweginfectie hakte er wel stevig in, conditie onder nul, met je neus op de feiten.

Terug naar af… tijdens een training voelde het als pompen om m’n tempo te kunnen halen, brandende longen, loodzware benen, hoge hartslag,… het was bijten en pitsen.

Tot ik na 2 weken terug een comfortabel gevoel kreeg in recuperatief en traag extensief. Het voelde weer ok….dacht ik… tot ik een dag later terug ziek werd.

Alweer geveld door een andere luchtweginfectie, slechts 2 weken na ik nog maar net hersteld was van de vorige.

Een week had ik nog om te kunnen recupereren tot race day: halve marathon Visé.

Hele week met de thermometer in de hand.

“Als ik voldoende koortsvrije dagen had, zou ik toch nog kunnen lopen”… was m’n houvast. Koorts net op tijd weg om dit te kunnen halen, maar op vrijdag,  als het stapelen zou beginnen, voelde ik aan mezelf, dat ik na m’n “rustweek” niet was uitgerust, niet fit was, vermoeide luchtwegen had, …

Ik voelde aan mezelf dat ik niet klaar was om twee dagen later “maar” een halve marathon te lopen. Het IS nog steeds WEL een halve marathon, wat toch nog altijd een hele afstand blijft.

Als coach zijnde, weet ik dat het geen goede beslissing zou zijn als ik het wel zou doen.

Maar….als loper, is het zo verdomd moeilijk om na zoveel weken training en er voor geleefd te hebben, te zeggen: ” ik loop niet”. Dat doe je gewoon niet. Tot ik sprak met m’n “sportmaatje” Koen van apotheek Ruysschaert, die ooit ook een felle inspanning deed tijdens een infectie. Voor hem ging het toen bijna helemaal volledig mis. Toch serieuze stof tot nadenken dus…

We zeggen het onderling wel altijd: "ik luister naar m’n lichaam, ik zal het wel aanvoelen…" we weten het allemaal.

En toch…lopen er ondanks dat, velen wel. Ik begrijp het ook!

Maar toch nam ik nu deze beslissing.

Friska staat voor duurzaam en gezond sporten: waarom zou ik dan lopen als ik me er niet fit voor voel, als ik herstellende ben van een luchtweginfectie?

Lastige beslissing maar ik denk.... toch de enige juiste.

Ik wil heel graag weer in opbouw gaan voor m’n tweede hele marathon. Ik ga die uitdaging weer aan en daar wil ik uitgerust aan beginnen, want ik weet nu wat er me te wachten staat.

Het worden zware maanden.

De zomer en het najaar zijn mijn betere periodes qua gezondheid. Dat komt helemaal goed dus!

Toen ik in september 2023 begon aan m’n immunotherapie, verwittigden de dokters me al in Leuven dat het voorjaar erg zwaar voor me zou worden.

Awel, dat ze gelijk hebben!

Het is ne pittige, mor hey: 42 km in Eindhoven vond m’n lijf ook pittig . Dus dit hoort er ook gewoon bij, we nemen het mee in ons "Fris-kabaske" en recht naar het volgende!

Goed uitrusten, citytripke meepikken en daar ook is genieten van een glas wijn (dat het lang geleden is!) en dan weer in een strikt schema en ijzersterke discipline met maar 1 doel voor ogen: samen met m’n ventje op naar de finish in Antwerpen op 20 oktober met een heleboel Friska’s naast het parcours en mijne Friska bestie mee op het parcours!

Immers….the best is yet to come!