Eerste hele marathon

8 oktober 2023: M-day!

Lang naar uitgekeken, gedurende twee jaar trainde ik ervoor. Nu ging het gebeuren.

Zenuwen? Neen, eigenlijk had ik die niet. Of laat ons zeggen: minder dan bij een halve marathon.

Ik vertrok met het idee dat ik een lange duurloop ging doen. Tja, een hele lange dan en iets sneller. Maar ik zou tijd genoeg hebben om aan het idee te wennen dat ik bezig was aan mijn eerste hele marathon.

Samen met Dries en de loopmaatjes vertrokken we al vroeg met de bus, op naar dat grote doel.

Aan de start gierde het even door m'n hele lijf, adrenaline? Hartslag was erg laag (lager dan bij start van andere wedstrijden). Samen met de loopmaatjes bij de pacer van 4u45 waar ik nog zei: "als ik dit haal, ben ik de gelukkigste mens ter wereld". Daar gingen we dan...

We waren goed en rustig gestart, niet te snel, gewoon op m'n tempo dat we voor ogen hadden, loopmaatjes direct uit het zicht, focus op mezelf.

De eerste 8 km voelden niet echt comfortabel. Ik had steken aan beide kanten (wat ik nooit heb, enkel ooit bij m'n eerste halve marathon, toch zenuwen???) en mijn maag voelde niet goed. In mijn hoofd spookte verschillende stemmen van ervaren marathonmaatjes en collega running instructor Peter (ook ervaren marathonloper en getraind door Aart Stigter himself) die me de laatste weken extra opvolgde en bijstond met raad en advies: "die eerste kilometers loop je relaxed en chill". Ik had het idee dat het dit niet ging worden vandaag. 

Even een mentaal gevechtje waarin ik won: "negeren die handel en dan is het er niet". 

Na die 8km voelde ik me 'opgewarmd'. Ik kwam comfortabel in de race, genoot van het hele gebeuren... de warming up was voorbij. De volgende kilometers tikten weg: 9, 10, 11, 12, 13, 14,.... en zo ging het vlot verder. Heerlijk genieten van de supporters onderweg,  zeker van ons eigen achterban: Gunther en Hannah die zorgden voor onze bevoorrading, mentale steun en good vibes elke 5 km (dankjewel vriendjes!!! Jullie beseffen niet wat dit voor me betekende!), onze trainer Michel die me toeriep: "Griet, vandaag gaan we het doen, we gaan het gewoon doen, een JMT'er probeert het niet, die doet het gewoon!!!" (ongelofelijk gevoel en boost dat dat geeft, waarvoor veel dank Michel!). De sfeer, de muziek, al die kindjes die high fives gaven, vreemde mensen die riepen: goed zo, Griet en Dries, de man met de micro die Dries herkende van zijn werk en die door zijn micro ons toejuichte: "hup hup daar gaat die podoloog", alle friends en JMT maatjes aan de kant (zo fijn om bekende gezichten te zien, met special thanks aan Karin die er trouw elke keer weer bij is) ... Kortom het hele gebeuren van een marathon op zich. 

Tot 25 km. We konden m'n tempo mooi en vlak houden. We waren over de helft. We konden gaan aftellen.... tja het is wat je aftellen noemt natuurlijk. Op deze grens van 25 km begon de pijn. Overal pijn. Ik wist op voorhand dat een marathon pijn doet. Je weet dit en toch kijk je er zo naar uit en wil je dit zo graag. Wat is pijn? Wat doet pijn? Wat kan je met pijn? Hier moest ik door. Gewoon doorgaan. Het was geen dipje maar het was letterlijk pijn, overal. Ik zei niks tegen Dries en dacht het zo verborgen te kunnen houden. Maar die had me natuurlijk door, zo bleek achteraf. Hij kent me goed, heel goed. Zijn advies klonk: "we houden steeds tempo, we bekijken rond 30km of we moeten vertragen of niet, geef maar aan wat lukt, loop je niet dood, want op is op". Maar neen, alles was prima, toch? Ik voelde spierpijn, zo wat het "koortsige" gevoel als je grieperig bent en dacht: 'met een dafalganneke zou ik goed zijn op dit moment'. Maar dat dafalganneke had ik niet bij, adrenaline zou mijn pijnstiller worden.

Mentale fight vanaf 25km, maar tempo houdend. Griet zou Griet niet zijn als ik niet ging doen waarvoor ik kwam, waarvoor ik trainde, waarvoor ik leefde...al twee jaar lang. Vandaag was de dag, vandaag ging het gebeuren (Michel heeft het gezegd:)), pijn is pijn en we gaan door, ook al was het nog 17km. De moed zakte me in mijn schoenen, maar dat was goed want het waren toch mijn voeten die me naar de finish zouden leiden.

Dries begon op me in te praten, liet me doen, liet me lopen, hij deed de bevoorrading, zodat ik gewoon moest lopen, meer niet. Die camelbag gaf ik op dat moment door want kon het niet meer uitstaan. 

Ineens voorbijfietsende supporters: Elly en Noëlla: zo fijn dat jullie er waren en steeds voorbij kwamen met aanmoedigende woorden, jullie zagen dat ik het lastig kreeg en dat ik jullie ook nodig had.

De kilometers tikten toch weer verder en ik bleef lopen. Stappen was geen optie. Als ik zou stappen, had ik hem niet gelopen. Ik zag er veel stappen. Dries wees me erop dat ik die mensen allemaal voorbij liep, allemaal mannen, die dachten dat ze even een marathon konden lopen. Jonge mensen, waar de 'bijna 40 jarige' toch maar eventjes netjes voorbijliep. Het gaf me moed en ik ging door.  Voetje per voetje, maar steeds in hetzelfde ritme. Tempo aanhouden, was de boodschap.

Op 36 km zie je dan iemand aan de kant liggen die moet worden afgevoerd, indrukwekkend. Niet te fel op focussen en doorgaan. Steeds die hartslag in gaten houden en wat bleef die mooi gelijk. Niet omhoog, niet omlaag maar constant. Ik was ervoor getraind, ik was goed voorbereid, ik kon dit.

De laatste 5km zou ik gehuild hebben, emoties kwamen boven. Volledig op, leeg, dan sta je echt op uitbarsten. Maar ik hield me in, aan de finish zou ik tijd genoeg hebben om mijn tranen de vrije loop te laten. Nu was het volhouden. 

Dries bleef maar zeggen dat de laatste 2km niet zouden meetellen want daar gingen we het centrum in, in massa mensen die me zouden verder zuigen. Dit herinnerde ik me nog wel van mijn halve marathon in Eindhoven, maar toch telden die kilometers wel voor me, het waren er wel 2. Ik begon Dries naar zijn voeten te geven dat die tegen me begon aan te lopen, ik wilde het liefst gerust gelaten worden. Al wees die me erop terug dat ik het wel was die wat begon af te wijken. Oeps!

Het berichtje van mijn neef Erwin raasde voorbij: 'Griet, pijn is tijdelijk,  opgeven is definitief'. Opgeven? Dat nooit! Mijn doel was aan de start staan en als ik er stond, liep ik hem uit en dat was precies wat ik ging doen.

Toen we eindelijk na 4 uur en een half ongeveer lopen, aankwamen in het centrum van Eindhoven gingen die laatste kilometers in. We zouden versnellen. Dat leek niet te gaan, maar toch deed ik het. Dries bleef praten, klappen in zijn handen, roepen, ... ik moest en zou vooruit. Ik kwam in een mensenstroom langs de kant die de longen uit hun lijf schreeuwden en het zoog me inderdaad mee. Met m'n ogen af en toe dicht toen het rechtdoor ging, liep ik verder, ogen dicht gaf me rust en we gingen door.

Die laatste 100 meters, leken oneindig. Na die laatste bocht, zag ik die blauwe finish banner in de verte. Die blauwe finish waar ik zo lang naar had getracht, nu zag ik ze daar. Ik liep en bleef lopen, omhoog kijkend naar die blauwe finish, glunderend, vol trots. Naast ons eindigde iemand jonglerend, ik had er geen erg in, ik keek enkel naar die blauwe finish!

Daar was ie dan, na 4uur38minuten, na 2 jaar training, opoffering, way of life. Ik had het doorzettingsvermogen om hier te staan waar ik wilde staan. Samen met Dries, mede dankzij hem, heb ik dit kunnen afwerken zowel tijdens de race als al die tijd dat eraan voorafging. Ik had hem nodig, hoe lelijk ik ook tegen hem deed, zeker die laatste kilometers (sorry Dries).

Hoe hard ik hem ook nodig had, toch deden mijn beentjes het, toch moest ik ook kunnen volgen, mijn tempo houden, mentaal hierdoor worstelen, hiervoor trainen, voorbereiden en dat ijzersterke karakter hebben om te kunnen finishen.

Bij aankomst was ik helemaal overdonderd, vriend fysio Jeroen (die er aan het werk was) stond ons op te wachten, pakte ons vast, wat een moment! Dries al lachend: "nu moet ik haar ten huwelijk vragen zeker?" Alsof ik daar 42 km voor zou moeten lopen. Nee, dat hoefde op die moment niet. En dat wist Dries, hij kent me echt goed :).

Onbeschrijfelijk het gevoel dat ik daar had. Helemaal op! "Daar ben ik vanaf" was eerste dat in me opkwam toen Jeroen me direct vroeg: "zou je het nog eens doen?", heb hem vriendelijk gevraagd om het de dag nadien nog eens te vragen, waarop ondertussen het antwoord de dag nadien kwam: waar en wanneer doen we de volgende en doen we dit nog eens samen? Ook Dries had ervan genoten.

Toen mijn ploegmaatje Tini over de streep kwam, vloog ik in haar armen en toen barste ik in tranen uit. Snikken, snikken, snikken! Heel even, maar heel fel. Het moest er even uit :). We liepen allebei onze eerste marathon, we doorliepen samen het hele proces, want dat is het wel.

Ons ploegmaatje Els, die ook haar eerste hele marathon deed en waarmee ik deze hele ervaring heb gedeeld van begin tot einde, stond ons op te wachten. Wat een gelukzalig moment met ons 3! Elly die me een fles cava kwam brengen met bijhorende knuffels van haar en Noëlla, helemaal bezweet maar daar maakten ze niks uit.

Blinken met die mooie medaille rond onze nek. APETROTS!

42 km, op tempo dat ik voor ogen had, negative split gelopen, door de pijn gegaan, samen over die streep, doel bereikt, wat once in a lifetime zou zijn,.... ik was er geraakt!

Nagenieten, nagenieten, nagenieten!!!

Wandelen naar onze bagage... dat verliep wat moeizamer.

Knuffels van iedereen die erbij was, waarvoor ontzettend veel dank! Ongelofelijk wat het met een mens doet.

Ook m'n vrienden en familie die van thuis uit mij hebben gevolgd, voor me gesupporterd, gesteund, in me geloofd hebben: super dankjewel! Het was zo fijn om al die berichtjes, foto's, filmpjes te zien van jullie!

And last but not least: Jore en Willem, mijn vaste crew die week voor de marathon op prospectie was geweest in Eindhoven, mijn eerste halve marathon meeliep, jullie konden jammer genoeg niet mee door zieke Fie, waarvoor alle begrip. In m'n gedachten waren jullie er zeker bij. M'n metekindje, die mij naar hun eigen zeggen, er wel voor zou zorgen dat ik die marathon zou lopen, was er in gedachten ook bij. Hoe fijn was onze thuiskomst dan ook als we zagen dat ons huis versierd was, we wisten direct van wie dit kwam. En dit werd leuk aangevuld met wat flessen alcohol (zou ik dit gemist hebben?) van lieve vriendjes en bloemetjes van de mama!

Met de bus weer naar Mol voor een JMT feestje aan de sporthal met bijhorende frietjes, EIN DE LIJK nog eens frietjes! 

Nagenieten, nagenieten, nagenieten!!!!

En dat blijft, nog steeds!

Waar een wil was, was ook een weg, mijn eigen weg. Zo trots op die weg die ik hiervoor heb afgelegd. Zo blijkt maar weer: niks is onmogelijk.

Met apart parcours, minder trainingen, wat mentaal de laatste weken fel speelde, met al m'n mankementen qua gezondheid, maar met ijzersterke discipline en karakter: tanden erin en bijten.

Ik hoop deze boodschap te kunnen doorgeven aan mijn eigen kinderen, kinderen op school, m'n eigen friska's (niet iedereen loopt een marathon, maar ieder met z'n eigen doel en welk doel je ook voor ogen hebt: ga ervoor, geloof erin en doe het) en ook aan mezelf: deze marathon is voor mij veel meer dan gewoon maar 42km lopen. Veel meer....

Marathon, waanzin of magie?

Het is en blijft waanzin, als je bezig bent. Het is ook waanzinnig in alle betekenissen van het woord, maar het is echt wel magie, magie die blijft hangen, voor altijd. 

Slechts 1 procent van de wereldbevolking loopt een marathon.

Ik deed het! Ik liep mijn allereerste marathon...voor mijn 40ste en zonder blessure. Doel geslaagd! 

Na een week rust, terug beginnen loslopen, heel het gevoel komt terug...

Waar en wanneer plan ik de volgende?

Op naar 2024 met mooie nieuwe doelen, hopelijk samen met Dries, met nog veel loopplezier!