Road to Gent

Na 20 weken intensief volgen van m'n trainingsschema en leven voor de halve marathon Gent, botste ik weer even op mijn beperking.

Conditioneel ging ik er dit jaar erg op vooruit. Na mijn blessure vorig jaar, bouwde ik langzaam weer op waardoor mijn basis sterker kon worden. Mijn hartslag is algemeen veel beter dan voor mijn blessure. Afgelopen opbouw luisterde ik veel beter naar mijn eigen lichaam. Op tijd en stond een extra rustdag inlassen, niet blind het voorgeschreven schema volgen, maar meer gericht op de noden van mezelf. Hoe goed mijn conditie op dit moment ook is, m'n carrosserie moet kunnen volgen. Dat rust de belangrijkste training is, is een hele leerschool voor me die met vallen en opstaan tot stand komt (zoals bij elke loper). Vorige week liep ik vlot mijn 18km tempoloop aan 6.30 aan prima hartslag. Ik voelde me na deze training niet vermoeid. Kortom goed gevoel! De dagen nadien begon pijn in m'n rug op te spelen. Daar zijn die SI gewrichtjes weer. Felle pijn in onderrug en beperkt bij autorijden, achterom kijken (gelukkig loop ik voorwaarts, zei ik al: gewoon rechtdoor richting de finish :)), mijn stretch oefeningen lukten me nauwelijks nog, ... ALARM! Gelukkig heb ik mijn schoonzus Mieke Peeters (osteopate/accupuncturiste) bij de hand, die altijd voor me klaarstaat, zelfs in het weekend. Ze weet als geen ander, hoe belangrijk dat doel in Gent voor me is. Niet alleen door de wekenlange training en opofferingen die ik ervoor doe, maar ook het mentale stuk na de blessure van vorig jaar vlak voor mijn eerste hele marathon. Ik kom van ver en heb terug gevochten tot waar ik nu gekomen ben, waar ik met trots op mag terugkijken. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Met mijn immuundefficiëntie heb ik sowieso mijn beperkingen maar met mijn wilskracht en positieve mindset ben ik wel geraakt tot waar ik nu ben. Deze halve marathon in Gent zou een bevestiging moeten geweest zijn: na blessure weer terug komen, stap voor stap, steeds weer vooruit, opbouwen, luisteren naar lichaam, ieder op zijn manier en tempo, weer iets bereiken wat je vooropstelde. Ineens leek dit ver af. Ik probeerde rustig te blijven, weet dat deze gewrichten mij vaak roet in het eten gooien en dat ze mijn zwakke punt zijn. Mieke heeft me hierbij al vaak geholpen, het moest en zou goedkomen. Ik mocht onmiddellijk bij haar langs gaan voor uitgebreide behandeling osteo en accu. Toen ik van haar tafel stapte, voelde ik onmiddellijk verlichting. Het zal goedkomen, no matter what, op 26 maart loop ik 21 km in Gent, schouders recht en vooruit kijken. Elke dag voelde mijn rug steeds beter aan. Donderdag ging ik alweer bij haar langs. Mieke speelde weer in op mijn noden en paste haar uitgebreiide behandeling aan. Heel mijn lijf werd onder handen genomen. Wat alweer veel verlichting gaf. Na een week volledige rust te nemen, ging ik vandaag mijn eerste toertje weer lopen, rustig op gemakje. Even aanvoelen hoe dat 'liep'. Al snel stroomde de adrenaline en de gelukshormonen weer door me heen! Wat ben ik toch verliefd en gepassioneerd door 'lopen', de sport. Het ging goed. Afwachten nu hoe de komende twee weken verder zullen verlopen. Rustig en positief blijven en vooral geloven in mezelf. Mijn jongste zoontje, Fik zelf een vechtertje (met immuundefficiëntie heeft ook hij al vaak moeten vechten) vertelde me enkele wijze woorden (van wie heeft hij dat toch? :)): "mama, binnenkort heb je weer een medaille van de halve marathon van Gent en daarna ga je er eentje behalen van een hele marathon" waarop ik hem antwoordde dat ik hoopte dat ik die van Gent inderdaad zou behalen als mijn rug het toeliet en dat ik die van een hele marathon hopelijk ooit in mijn leven 1 keer zou kunnen bemachtigen. Zijn reactie hierop: "mama, als je maar hard genoeg gelooft in jezelf, dan gaat het je zeker lukken, je moet je dromen achterna gaan!" Hoe mooi is kinderlogica! Ik volg zijn visie: die 20 weken training heb ik gehad, die strijd is gestreden, dat liep super. Volgens collega running instructor Margreet, die beweert: rust is de belangrijkste training, kon ik door mijn reflex van deze rustweek, een blessure voorkomen en ben ik klaar voor die halve in Gent. De komende weken afwijken van schema, mezelf volgen en duimen dat ik geraak aan de start op 26 maart! En als ik dan echt aan die start mag verschijnen, dan hoop ik verder op de finish. Stap voor stap. Mijn tijd die ik voor ogen had? Die laat ik varen...Die droom van ooit een hele marathon? Die laat ik nooit varen... ik heb nog tijd tot ik sterf en hopelijk is dat nog heel lang :). Ooit, heel ooit moet het me lukken. Ik ben een vechter en weet van geen ophouden. Mijn slogan is altijd: ALLES KOMT ALTIJD GOED! Hoe, wat, waar, op welke manier, ...dat moet ik nog uitzoeken maar ooit, heel ooit....